De roode Flibustier

zoowat kénnen, hè? Ik deel hier de lakens uit *) — en niemand anders!”

„Ik mag toch beleefd en vriendelijk vragen”, loog ’k — drommels goed wetend dat Wanda me niet in den steek zou laten! —: „waarom de vader ’r nog niet is geweest! U zou binnen ’t uur — en ’t hotel is hier geen kwartier vandaan....”

Weer geleidden de twee grijze, staalglanzende oogen mijn verzet, wilskracht en energie ter vivisectie.

„De rest van je welmeenende vragen, ventje, reserveer je tot morgenmiddag twaalf uur als we terug zijn uit zee. Als ’k ’r in ’t water had laten drijven, en ze ergens aangespoeld was, zou je vermoedelijk minder hebben willen weten! Klee je aan en hou je mond!”

Dat woord „aangespoeld” gaf me een huivering.

Den nacht van ’t vergaan van de Hermione Thé-r è s e, toen ’k bij de kamerdeur — waarnemingen verrichtte, had-ie dat nog eens gebruikt....

„’k Geloof”, hakkelde ik: „dat ’k vanavond te moe ben om den tocht mee te maken....”

Hij haalde onhebbelijk, of elk verder woord ’n belee-diging was, de schouders op.

„Ik meen ’t héüsch, meneer”, praatte ’k zwakker. „Moet ik jou nog duidelijker laten merken, schaapskop!”, fulmineerde-ie met dezelfde uitbundigheid en onverwachtheid van z’n lach-aanvallen: „dat je mee-ningen me geen grein interesseeren! Ik betaal en jij

-¹) „Ik deel de lakens uit” — Hum-hum! Dit moge vroeger een teeken van macht en beteekenis zijn geweest — in een modernen tijd, met nauwelijks nog kousen-stoppende vrouwen, mist het zin. In waarlijke beteekenis, deelt thans in de meeste huishoudens nóch de vrouw, noch de man „de lakens” (om de week een boven en een beneden) uit — doet zulks de meid....    E.    de XJU.

182