De roode Flibustier

Ruth bleef onzichtbaar, rustte uit.

Wanda, die ’k trachtte uit te hooren, was öf slechts gedeeltelijk op de hoogte, öf ze had instructies....

,,Heeft ze al gepraat — met jullie?”, vroeg k ’r, toen we in de voorkamer even alleen waren.

„Ja”, zei ze: „ze was héél erg dankbaar!”

„Wou ze dan niet onmiddellijk naar ’r vader toe?” „Dat weet ’k niet....”

„Weet jij dat niet!”, sprak ’k met stijgenden argwaan. „Ik ben ’r niet voortdurend bij geweest”, verdedigde ze zich — waarlijk ’t klonk als ’n verdediging!

„Jij moet ’t toch ook nonsens of ’n verregaande harteloosheid vinden, Wanda, dat ze ’r vader gevraagd heeft ’r eerst morgen af te halen!”

„Dat heeft pa ’r verzocht”, verpraatte ze zich kort: „omdat ze te zwak was om vervoerd te worden”.

„Dat snap ik niet! Dat is idiotenwerk!”, zei ik met de heethoofdige fermheid, die ik in haar presentie niet te breidelen had: „....hadden de vader en de grootmoeder niet hiér kunnen komen! Hebben jullie de flauwste voorstelling van ’t verdriet van die menschen! Wat? hè? Nou, geef je geen antwoord?”

Ze zweeg bij mijne onstuimig van stapel loopende akte-van-beschuldiging, keek me (gelijk ieder’t alweer betoogt, zonder ze ooit gezien te hebben — ja, zonder zelfs ooit ’n jacht te hebben bijgewoond) met „de oogen van ’n gewond hert” aan.

„Jullie zijn....”, verweet en griefde ik in den zeer tie-rigen lust mij op iemand voor al het smadelijk-door-stane te wreken: „jullie zijn....! Ik durf haast niet zeggen, wat jullie zijn! Maar mij draaien jullie geen loer! Ik begrijp deksels goed, dat de vader van ’t meisje van alles wat hier is voorgevallen, onkundigis gebleven!...”

179