De roode Flibustier

Hij keek me, gelijk men abusievelijk zegt „doorborend” aan, toonde me ’n velletje papier, waarop ’n onvaste hand: „Père adoré — je suis sauvé. Viens me chercher demain” had gekrabbeld.

„Dat heeft-ie binnen ’t uur”, zei Rijk: „’k breng ’t zélf naar ’t hotel....”

’k Geloofde ’m geenszins: z’n stekend-grijze oogen, oogen van wil-over-zich-zelf èn over-derden, hadden ’t half lichtend-onvaste, ’t half opzettelijk-zekere van ’n leugenaar.

Met oogen wordt gezondigd en overspel bedreven. Met oogen wordt gestolen en begeerd.

Als ze in staat waren dood te slaan, den Sabbathdag te ontheiligen, kortom de resteerende geboden te vertreden, zouden oogen dat in het stellig vertrouwen op hun onaanrandbaar z w ij g e n en ondoorgrondelijkheid vermoedelijk bestaan.

Daar over ware een wijsgeerige boom op te zetten.

Het is te betreuren, dat men, om foutief-kunstzinnige overwegingen, geen roman met beredeneerde B ij-lagen mag schrijven.

Hoe leerrijk zouden deze laatste voor den in meter-lange natuurbeschrijving, lotgevallen en over ’t paard getilde (doorgaands saaie, duldelooze, onverteerbare) psychologische ontrafelingen, opgefokten Holland-schen lezer zijn!

Welk voedzaam beslag voor den geest! Welk eene verruiming voor de ziel, zoo ieder dusgenaamd „zielkundig moment” in een verhaal, door eene wel-onder-legde, uitnemend-bedocumenteerde Bijlage (N. N. enz.) werd gesteund!

Een met den mond waarheid sprekend man spreekt niet immer de taal zijner oogen....

177