De roode Flibustier

„Scheer je weg, jij!”, kommandeerde-ie norsch, bereid me bij m’n kraag te vatten: „wie geeft jou permissie ’t den menschen hier lastig te maken?”

„Hij heeft me zelf binnen geroepen”, verdedigde ik

me nerveus: ,, ’k heb ’m enkel de waarheid gezegd,

dat ’k gelóóf dat z’n dochter nog leeft!”

„Uitgerukt! Marschi”, snauwde de brigadier: „jij gelooft dat ’t verdronken meisje nog leeft — en ik geloof dat jij in ’n gesticht raakt, als de gevangenis je niet hebben wil! Marsch!”

De deur kwakte achter m’n hielen.

Als ’n tiendubbel verloren mensch — minstens de helft der omstanders had de gemeene taxatie mee uit den officiëelsten mond van ’t dorp gehoord (dus zou binnen ’t uur de kompleete gemeente van 2300 zielen ’t weten) — faufileerde ’k door ’t oploopje heen.

M’n pet was op de kooi achter gebleven.

Voor de tweede maal binnen ’n week — wel merkwaardig! — liep ’k blootshoofds naar huis terug — voor de tweede maal beknarste ’k m’n tanden, huilde ’k van woede.

’k Was wel ’n gedegenereerd soort Peter Schlemihl! Voor onafzienbaren tijd lag m’n fatsoenlijke naam in de modder, omdat ’k ’n ellendig nieuws (’t vergaan der Verwachting) voor mezelf had gehouden — nu had ’k ’n verschen en zwaarderen opstopper te pakken, omdat ’k ’n v o o r t r e f f e 1 ij k e t ij d i n g ’r niet een-twee-drie uitschreeuwen kon!

Misschien was ’k in die dagen te jong voor de gebeurtenissen, misschien geleken mijne gedragingen op ’t bezwaarlijk gestap van ’n hond-met-nestharen, misschien zou ’n ander.... Wie heeft ’t recht en den moed den steen op te nemen? Zijn we niet allen stuurlieden

174