De roode Flibustier

ze den heelen nacht zoeken en in Godsnaam de sluisdeuren niet openen voor ze ’r gevonden hebben!.... O, o, waarom ben ’k hier gekomen! Waarom heb ik haar meegenomen! Wat zal m’n vrouw, m’n vrouw zeggen!.... Eerst ’t schip dat we naar haar, op ’r geboortedag, de Hermione Thérèse gedoopt hebben, nu Hermione zelf! Is dat geen bezoeking van God, meneer! Bestaat ’r ’n God, meneer, die zulke vreeselijke dingen toelaat!”

Met ’t hoofd tegen ’t venster stond-ie te jammeren.

Ik met ’t kaartje in de handen, begreep zoo niet alles dan toch ’n deel.

Het schip dat buiten de pierhoofden vergaan was en waarheen we dien nacht; in Kluyt’s schulpenkar waren gereden, heette Hermione Thérèse. De erbar-melijk-snikkende was de eigenaar, die naar ’t dorp was gereisd, om de pogingen tot berging der goederen te leiden, ’t Meisje dat Rijk uit de haven mee had gebracht, ’t kind met ’t prachtige droomhaar, had eens de champagneflesch stuk geslagen....

„Meneer”, sprak ’k eindelijk, bang voor de uitwerking, — iemand met takt op een gróóte vreugde voorbereiden lijkt me zeldzaam-moeielijker dan het woordenspel dat bij slechte tijding usance is geworden! —: „meneer, ik zou haast durven wedden, dat u binnen de vier-en-twintig uur God op uw knieën dankt!”

„Meneer, meneer, hou asjeblief op! Uw bedoeling is goed! Dooden staan niet meer op....!”

„Meneer”, hernam ’k, elk van m’n woorden wikkend en ’r toch de grootste domheden uitflappend: „....stel nu eens dat iemand in ’t dorp — ’n eind verder dan hier bij de sluizen — uw dochter drijvend gevonden

172