De roode Flibustier

delijk ’n rijtuig voor de dame te bestellen....”

Ik verzocht den sluiswachter bij den stormwaarschu-wingsdienst te telefoneeren.

Blij dat-ie ’r uit mocht, liet de man ons alleen.

Met m’n houding geen raad wetend — de vrouw snikte, de man keek door ’t raampje — staarde ik naar de roode stippellijn van den opkomenden vloed op den papierrol.

„Meneer”, zei de vreemdeling, me in pijnigend vertrouwen z’n door smart afgerost gelaat ganschelijk toonend: „....zeg den braven menschen, buiten, die nog aan ’t dreggen zijn, dat ik vijf duizend francs uitloof voor ’t vinden van ’t lijk van m’n dochter! Als ik zonder ’t lijk naar m’n vaderland terug moet, maak ik me van kant! Dat mag, dat kan niet! Zeg ze dat!”

Ik aarzelde. Bij zooveel wanhoop ’t slaafje van Rijk’s dreigementen te blijven, werd ’n onmogelijkheid.

Hij, m’n wankelmoedigheid onjuist opvattend, doorzocht met ’t ontwricht gebaar van ’n zich in explosie bevindenden zenuwlijder z’n zak-portefeuille.

„Hier is m’n kaart!”, sprak-ie hijgend: „ik logeer in ’t „Hof van Holland”. Wie me daar bericht over ’t lijk brengt, kan onmiddellijk, onmiddellijk....”

„Wie zegt u dat ze niet levend gevonden wordt....”, zei ik, ’t kaartje niet ten einde lezend, daar hij me woest bij m’n arm greep.

„Wie ’r me levend....”, zette-ie in, maar dan ’t hoofd schuddend, begon-ie heviger te snikken: „nee, meneer — dat behoort tot de onmogelijkheden! Maak me niet gek door zulke dingen voor troost te zeggen! Om drie uur vanmiddag is ze van den bazaltmuur omlaag gevallen — ’k begrijp nog niet hóé. — ’k Durf niet kijken hoe laat ’t nü is.... Zeg ’t dien menschen, meneer! Laat

171