De roode Flibustier

’n bezopen complicaties we komen! Als ’k ’t had kunnen voorzien....!”

Op weg naar de sluizen prakkizeerde ’k ’r over waarom Rijkaard de vermeende doode ’t huis in had gesleept. En waarom-ie mij net nu op kondschap stuurde. Hij was niet de man iets zonder bedoeling te doen.... De zee rommelde nog onstuimig, maar lang kon ’t niet meer duren. De stormbal was binnengehaald en ’t zoet-klagend gefluit der meeuwen, die naar ’t strand zwermden beloofde beter weer. Wij tenminste bouwden daar op.

Over de sluisdeuren loopend, kwam ’k aan de andere zij.

Ze dregden ’r druk en bij ’t huisje van den sluiswachter was ’n oploop.

’k Poogde ’r doorheen te dringen.

„Nou wat mot je! Ben je bang da-je te laat komt?”, weerde ’n ouwe visscher me met z’n ellebogen af.

„Is ’r iemand verdronken?”, informeerde ’k pienter. Uit ’t huisje klonk ’n hartverscheurend geweeklaag — de stem van ’n vrouw en die van ’n sussenden man. „Toe laten jullie me door”, verzocht ’k.

„Waarom? Wat mot jij d’r bij?”, zei ’n visschersvrouw nijdig.

„Hier ken je geen gestolen bankies wisselen!”, riep ’n ander.

Tegenover de laatste, zachtst genomen onheusche onderstelling, hield ’k me natuurlijk doof.

Het is minder vroed in eene menigte de aandacht te trekken.

En nimmer bouwsteen tot eene levensleer om dreiging van oogen en knuisten met den prikkel van onvoorzichtige woorden te weren.

167