De roode Flibustier

Met de gebreken van den lateren dag komt het meervoud der verliefdheden....

’n Kwartier later droeg Rijk de geredde, in dekens gewikkeld, naar de slaapkamer van z’n dochters, ’r Was geen vriendelijk trekje op z’n gezicht, ’t Weer opleven van ’t meisje scheen ’m ’n extra-zure bui te hebben bezorgd.

„Blijf hier!”, blafte-ie me toe: „je heb in de slaapkamer niet noodig!”

„Ik w^rou dat u niet zoo altijd tegen me tekeer ging”, merkte ik ’n weinig verbolgen op: ,,....’k geloof dat ’t allerminst kwaad kan, als ’k zoo’n kindje....”

„’t Is geen kindje — zoomin als jij!”, viel-ie me korzelig in de rede: „ze is minstens zoo oud als Ruth....” Daar gaapte ’k bij. ’t Klopte met de lengte van ’t haar. En inderdaad maakt water ’n gekleed lichaam kleiner. Gemelijk schoot Rijk in z’n broek. Al dien tijd had-ie in z’n Jaeger-pak gestaan.

„Dus ze is niét van ’t dorp?”, vroeg-ie, met zonderlinge bedoeling.

„Stellig niet, meneer!”

„Ga dan voorzichtig hooren bij de kerels die in de sluizen en daar in de buurt dreggen — of in ’t dorp — of waar je wil — of ze familie heeft — en hoe ze heet. Maar dood-voorzichtig, verstaan? Voor mijn part mag jij de edele redder uithangen — ik wil ’r niet ia genoemd worden, begrepen? Daar heb ik mijn reden voor!”

Op dat moment kwam Wanda de slaapkamer uit.

„Ze heeft twee woorden, die we geen van twee verstaan, gesproken pa-lief — en is weer bewusteloos geraakt....”

„Lekkere historie!”, foeterde Rijk: „God weet in wat 166