De roode Flibustier

ner-ideejen, om over Multatuli en lijkverbranding te zwijgen, rondgaan, en bij hun verscheiden de buurt met ’n nog niét gezien aantal volgkoetsen en bidders de oogen uitsteken....

Blootshoofds, als ’n melaatsche de dorpskom mijdend, kwam ’k dien tweeden dag thuis, zette koffie, leende benee ’n half pond boter — verhaalde m’n wedervaren en kreeg ’n pannetje warme klieken, dat ’r zonder hoogmoedig verzet inglee.

Weg was de moreele aanstellerij, weg waren de zwartgallige gemoedsbesluipingen!

En ook de volgende stormachtige dagen bleef ’k „naar omstandigheden” opgeruimd, me er zelfs niet druk over makend dat Rijk en Ruth, met ’t ongeduld van paarden, pas uit de wei, door de enkel aan ’t oppervlak golvende vluchthaven kuierden.

’k Liet ze rustig in den kelder scharrelen, vroeg niets, drong me niet op.

Den laatsten dag dier stormweek was ’k op Rijk’s fiets, die-ie zóó had verwaarloosd, dat ’t montuur zwart was geroest, naar de stad gereden, om te bestellen wat ’k in ’t dorp niet bliefde te koopen.

Bepakt en beladen terugkeerend, hoorde ’k Rijk achter de kelderdeur vloeken.

,,Wat is ’r?”, informeerde ’k, nog hijgend van ’t getrap tegen den wind in.

,,Pa heeft ’n kind, waarnaar ze stonden te dreggen, mee uit de haven gebracht”, zei Wanda in de deuropening.

,,Dood?”, vroeg ’k verschrikt.

„Dat weet ’k niet”.

Ik duwde haar opzij, stapte de keldertrap af.

Rijk’s lamp, die geen contact scheen te hebben, was

157