De roode Flibustier

meerdere van die laten-we-onze-monden-houden-on-derwerpen, dreef me de kamer uit.

Rijk sprak geen wóórd, ’t Geblaas van den wind, ’t rusteloos gedonder van de zee, die ’m beletten nieuwe tochten te ondernemen, hielden ’m in één sappig-kwaadaardige stemming, ten minste zoolang ik acte de présence gaf.

Ruth, met me babbelend of ’r niets in de gang tusschen ons voor was gevallen (geen kneep en geen oorveeg) hield ’t beetje gesprek gaande. Wanda was zoo eerlijk me te negeeren.

Me gruwelijk vervelend — aan vacantie moet je als ’n chronische ziekte wennen — nam ’k m’n wraak, achter de deur, door grimassen-van-minachting.

Al is het dwaas de tong uit te steken of twee handen voor den neus te strekken: opluchten doet zulk een gebaar ontegenzeggelijk. (Is het niet ten zeerste opmerkelijk, dat deze taal de éénig-internationale is — dat ’n uitgestoken tong, ’n stel van vijf of tien vingers ter hoogte van den neustop, ’n in rimpeling getrokken neusvel, alom van Noord- tot Zuidpool, tot verwikkelingen aanleiding geeft?)

Den tweeden dag van dien ongekend-langen storm wandelde ’k, uit behoefte menschen te zien, naar de kom van ’t dorp.

Ze keken me niet alleen om m’n hoogen boord en m’n meerschuimen pijp na — lieve God nee: ’k zag aan d’r manier van met mekander fluisteren, dat de historie met ’t bankje — ’t gestolen bankje! — lekker de ronde deed.

Bij den dorpsbarbier liet ’k me scheren — minder om ’t schamper hoeveelheidje snordons, dan om te hóó-ren.

153