De roode Flibustier

Benee, bij de Rijken, lukte dat laatste evenmin.

Zij wantrouwden mij — ik liep met de geladen!!! zes-loops-revolver in m’n achterbroekzak, ’n revolver die ’k voor geen belooning-in-goud in werking zou hebben gebracht. (Tot vandaag toe heb ik tegen zoo’n geraasmakend instrument bezwaren. Nimmer zou ik den moed hebben den haan met inderdaad geopende oogen over te halen. En schieten met dichte schijnt weinig zekerheid op te leveren. Daar echter andere menschen zelden ’t gezicht van ’n loop verdragen, is de revolver als object van verschrikking, onder reserve van alle rechten, aanbevelenswaardig. Mits alles glimt).

Zij wantrouwden — ik wantrouwde.

Twee-, driemaal per dag „wipte” ’k aan, om als bovenbuurman, vertrouwde en aspirant-flibustier ’n praatje te maken.

En me eenmaal op het snoode pad van het luisteren-aan-deuren bevindend, spitste ’k bij herhaling mijne ooren, zonder resultaat.

Niet alleen dat de felle Zuidwester, die van geen middenweg wist, met honderd fluitende lippen om deuren en vensters krakeelde: de Rijken betoonden de onhebbelijkheid, als in de eerste dagen, om Gresus voor de deur vast te leggen.

Zoowel met z’n vriendschapsbetuigingen, wanneer-ie me in de gang op m’n kousen zag, als met ’t stotterend gekwispel van z’n staartstomp tegen ’t beschot, gaf-ie ze hinderlijk-waar schuwende wenken.

Dan klopte ’k aan, hoorde ’t gesprek onbeholpen aanloopjes naar dingen, waarover ze nooit gepraat konden hebben, nemen — en de vijandigheid van hun gevraag over ’t weer, de gezondheid van grootva, en

152