De roode Flibustier

Ouders, die ’n kind met ’n leege tasch op reis sturen, zijn misdadigers.

En kinders mogen niet vergeten dat ze zelden andere verdienste dan hun jeugd hebben.... (Te dezer plaatse heb ’k wederom eenige dicht-beschreven bladzijden van m’n keurig-gecaligrapheerd manuscript geschrapt bevreesd voor de onmatige uitvoerigheid mijner den rechten weg mijdende kantteekeningen. Het bezwaar van schrijven — de Hemel zij geprezen, dat ’t niet mijn dagwerk is! — lijkt mij o.m. hierin te liggen, dat men telkens moet stoppen, als men voor ’t eigen gevoel lekker op weg is. De fout van ’n boek is, dat ’t voor derden geschreven wordt.

Ik wil maar zeggen, dat de ongepaste langdradigheden in dit verhaal niet gelezen behoeven te worden, ’n r,aad die minder mal is dan hij op ’t eerste gehoor lijkt, omdat er ook Zondagslezers zijn, gelijk Zondagsjagers en Zondagsruiters, die de hoffelijkheid begaan letterlijk niéts van ’n roman over te slaan. Dit is ’n vergissing. De meest belezen lieden zijn diegenen, dewelke niet lezen. En de meeste boeken verdwijnen binnen jaar en dag, omdat de auteur ze voor leesbaar versleet. Ik sta buiten deze soort ijdelheid).

Grootva’s onrust bij z’n werk was zulk ’n contrast met z’n genoegelijk geduld van vroeger — z’n om elk akkevietje opstaan en rommelen en indutten en weer ’ns ’n loopie verzinnen, om ’t dorp in te gaan — z’n schrikachtig opkijken als ’n deur klepperde, of ’n hagelbui ’t dak beratelde, z’n toenemende angsten-om-alles tegen de donkerte van den avond — drongen je zulk ’n onvastheid, zoo’n mal gevoel van gevaar in hoeken en gaten op, dat ’t ’n opluchting werd als je afleiding kreeg.

151