De roode Flibustier

En toen — natuurlijk net tóén, terwijl ’k, in smerige hemdsmouwen, met ’t bordje wurmde, en de ballen van gaten in m’n sokken door de gymnastische standen, als volle manen over m’n pantoffel-hielen wipten, waren ze ’r. Niet met de tram, niet per rijtuig — op de fiets.

„Hé, jongen, ga opzij!”, riep ’n stem, en ’n baldadige hand dee de ladder wiebelen.

Nijdig keek ik neer en in verdedigende reflex zou ’k getrapt hebben, als ’k geen rood haar en ’n paar prachtige oogen gezien had. Van ’n meisje.

„Moet u hier zijn?”, vroeg ’k schaapachtig, terwijl ook ’n meneer met rood haar en nog ’n meisje met zwart haar van de fietsen sprongen.

„Ja — en jij mag je kousen wel ’ns laten stoppen — je voeten zullen kou vatten”, zei die, benee aan de ladder.

Eerst toen (maar dit is ’n leugen: ’k wist ’t onmiddellijk) begréép ’k — en ’t scheelde geen haar of ’k was met de ladder ondersteboven gekieperd.

Met de nijptang in de eene, ’t bordje in de andere hand, reddeloos van verlegenheid, ofschoon ze me géén van drie aankeken, liep ’k de gang in.

Zij, de fietsen meenemend, smakelijke stoflijnen over ’t nieuwe loopertje, dat wij nauwelijks met onze sokken durfden bestappen, trekkend, kwamen me druk-pratend en lachend na.

„Grootva!”, riep ’k — en verdween, om m’n schoon halfhempje en m’n nieuwe das van zeventien-en-’n-halve cent aan te schieten.

’k Wiesch m’n gezicht, hoorde de schelle meisjesstemmen, schopte m’n toffels uit, zag den desperaten toestand ter plaatse waar Achilles doodelijk gewond

16