De roode Flibustier

om zich te overtuigen dat ’k de vier woorden goed had gelezen. En tegelijk stroopte de inktkoker over de inventarislijst.

„Nom de Dieu!”, vloekte grootva; „wie zet ’n inktkoker daar neer!”

Ik zei niets — verweet met de oogen — bleef dien nacht tot bij half twee op, om ’n nieuw origineel af te schrijven.

’k Herinner me haast nog de aanloopen en halen van m’n hoofdletters, zóó in de puntjes als ’k werkte ... O, ’k heb niets van die dagen vergeten.... ’t Was ’n onrustige nacht op zee — onrustig door ’t stooten van den misthoorn — onrustig door de ratten die van generatie op generatie ïn den kelder aan onbegrijpelijk lekkers smulpaapten — onrustig ook en vooral door ’t geklop van grootva op zolder, die nu op zijn beurt niet graag in 't donker alléén lag, en zich aangewend had ’n stoel op en neer te wippen, als ’k niet mèt hem naar kooi kroop. Ik had ’t vroeger moeten probeeren!....

Den volgenden morgen om acht was alles om door ’n ringetje te halen.

’k Had van kantoor met moeite m’n eersten vacantie-dag gekregen, inspecteerde nerveus — en hóé nerveus!

— de kasten, de waschtafels, de keuken. Om ’t half uur, telkens tegen den tijd dat ’n stoomtram moest binnenkomen, liepen grootva en ik naar de halte bij ’t huis

— telkens keerden we teleurgesteld terug.

We aten met luisterende ooren, durfden ’t dorp niet in. ’t Was al dik over vijven, toen ’k, wéér buiten, op ’n ladder klom om ’t bordje „Gemeubileerde kamers met of zonder pensio n”, dat in den feestdoezel waarachtig was blijven hangen, af te nemen. De leepheid!

15