De roode Flibustier

wind) ....Nonsens!.... Hóé wou-ie misbruik maken? Ruth: Dat weet u zoo goed als ik, pa! Wat-ie vraagt móéten we feitelijk geven. U kunt moeilijk naar de politie loopen.

Rijk: (bijzonder onverstaanbaar) ....Ik kan ’m....

Ruth: Dat doet u niet pa. Dat mag u niet pa. Dat is om te lachen! Al ziet u ’r soms nog zoo als ’n boeman uit: u heeft ’n veel te goed hart, om ’n vlieg kwaad te doen, laat staan zoo’n mormel van ’n jongen! En dan u heeft ’t toch ook opgelet hoe Wanda gek met ’m is! We moeten door den zuren appel heenbijten en ons wat laten welgevallen tot ’r genoeg geld is₇ om ’n stoomboot voor ons doel te bouwen. Dan kunnen we den kleinen filou met z n judasstreekjes bonjour zeggen en geen sterveling van de ezels hier in ’t dorp zal z’n verhalen gelooven!

Rijk: Jij ben ’n verstandige engel, ’k Wou dat je zuster zoo was! Maar in ieder geval hou ’k ’m zorgvuldig buiten dingen van beteekenis! En als-ie weer de onbeschaamdheid heeft je hand te pakken, vertel je ’t me — en krijgt-ie ’n pak voor z’n broek!

Ruth: Nee pa — ik vertel u nóóit meer wat. ’k Zal niet zoo dom zijn, om onze ruiten in te smijten. Suscht, daar is Wanda....

Ik smeerde ’m, omdat ’r te dicht in de buurt van de deur werd geloopen.

Boven in bed, bij ’t gehuil van den wind, ’t gefluit in den kelder, waar ’t rooster neergeflapt leek — ’t was ’n ouderwetsche nacht met spookgestalten en rumoerende ratten — in bed, met de handen om de knieën, overdacht ’k ’t gehoorde, maakte ’k als jonge man, met zin voor orde en regelmaat, de balans op.

Mits ’k voor hinderlagen oppaste (morgen kocht ’k ’n

146