De roode Flibustier

revolver) en met overleg te werk ging, waren m’n kansen niet van de slechtste.

Au fond hadden ze angst voor me — vooral Ruth, wie ’k ’t betaald zou zetten, dat ze me schaap, mormel en filou noemde.

Welbeschouwd had ik de draadjes in handen, zou ’k m’n kans waarnemen vóór de toekomst-stoomboot ’r was.

Dat van Wanda telde niet mee, was me glad onverschillig — al was ze niet leelijk, nou ’k ’r over piekerde.

Met de wraakzuchtigste gevoelens voor de dochter met ’t prachtig-roode haar sliep ’k in. We zouden zien wie ’t laatst lachte!

Om tien uur klopte ’k aan.

Rijk zat voor ’t schrijfbureau.

„Meneer”, zei ’k angstig-vriendelijk: ,,nu ’k die honderd gulden kwijt ben geraakt — om uw naam niet te compromitteeren — loop ’k zonder ’n cent.... ’k Krijg zelfs m’n salaris niet....”

Hij keek me even giftig aan, tastte in z’n portefeuille. Ditmaal wisselde ’k in de stad, waar ’k ’n wit piqué vest, ’n half dozijn staande boorden (van linnen), ’n zesloops-revolver en ’n kist sigaren insloeg en twee broodjes met roastbeef at.

’k Begon ’t heertje uit te hangen — zag ’r met m’n nieuwe meerschuimen tabakspijp, ’t vest, ’t boord, als ’n dandy — minstens als ’n Engelsche badgast uit.

’k Kocht voor grootva, dien ’k de laatste dagen gruwelijk verwaarloosd had, ’n flacon cognac (met wat kon ’k ’m meer plezieren?) — en toen ’k ’s middags Ruth in de gang tegenkwam, kneep ’k ’r, achterwaarts, in ’r arm.

147