De roode Flibustier

Daar was ’t — daar moest ’t tenminste zijn.

„’t Is ’n uit z’n koers gedreven stoomboot”, taxeerde ’n zeeman: „staand want het-ie niet. D’r komt met dit weer geen levende ziel af....”

Rijkaard Rijk liep van den een naar den ander, en beschutting achter de schulpenkar zoekend, krabbelde-ie aanteekeningen op ’t droge deel van z’n manchetten, om dan weer door n kijker minuten-lang naar ’t ru^ moerig gekuif en gehos achter de branding-golven te staren.

Luwde ’t stooten van den wind, dreunde de zee met minder mookrend geweld, dan meende je zwak-kla-gend geroep te hooren, hulpkreet van ontzettende verschrikking, door ’t geloei van den storm en ’t krullend neerbeuken van ’t water, vadzig-buldrend verslokt.

Je trilde dan.

Tegen ’t donker van den nacht, ’t gezwiep van den regen in, vochten je hulpeloos-ontwrichte oogen, om iets van ’t onzichtbare los te scheuren.

Elke witte kam, iedere schuim-klauw, elk ander geluid dan ’t raatlend gebreek van den wind, dan ’t schurend uitzwalpen der branding, nam ’n verhouding, ’n angstvorm, ’n kleur, ’n smeeking aan.

Je vergat je lamlendige natheid, je verkleumdheid, ’t gedonderjaag van den dag — je luisterde gretig naar ’t tamme geleuter, ’t bedaard beweren van den waterschout, ’t gepraat-van-allen-dag van de zeelui, die ’t meer bij de hand hadden gehad en ’r geen pruim minder om kauwden.

Ruth en Rijk stonden fluisterend apart, toen ze de door tien paarden getrokken reddingsboot eindelijk door ’t zand kruiden.

Maar ze hoefden de beesten, die op van de vracht 142