De roode Flibustier

boot over ’t strand naar de plek, om te trachten langszij te komen.

„Vlug, m’n schoenen!”, zei Rijkaard gejaagd, zóó toen de deur achter den sabel gesloten was.

Geen vijf minuten na ’t eerste klompengeraas holden we naar de zij van de pier — Rijk, Ruth, ik — op ’n afstand door grootva gevolgd, die zich dat evenmin liet ontgaan.

’t Was inderdaad ’n vuile zuidwesterstorm. Zoo toen de zee in zicht kwam, stoof ’t zand, bulderde de wind met zulke woeste smakken, dat Ruth niet voort kon. „Kom tusschen ons in!”, zei Rijk, ongeduldig.

Ze stak ’r arm door den mijne, klemde bij iederen rukwind ’r hand tegen m'n slappe biceps, drong soms zoo in beschutting, dat ’r waaiende rokken langs m’n kuiten flapten.

Ik vond ’t ’n heerlijke intimiteit — hoopte dat ’t schip in nood nog ’n eind uit de buurt zou zijn.

En dat dééd ’t — ’t lag verder dan de zevende mijlpaal benoorden de gelijseinen — zoo ver, dat de charme van ’t drukkende handje en de vertrouwelijkheid der wapperende rokken niet gelijkmatig nieuw en bekoorlijk bleven.

Geen aardsche genegenheid, zinnelijk of platonisch, is tegen koude voeten, lekkende schoenen, schele hoofdpijn, vuiltjes in ’n oog, ’n knagende kies, ’n chronische verkoudheid, ongenietbare maaltijden — op den duur bestand.

’t Is malligheid dat liefde alles wint.

Noch dat zij met ’n te-veel van zoogenaamde stootjes harmonieert.

Ik heb eens ’n onzedelijk Fransch boek gelezen, waarvan ik den naam niet noem, omdat juist het noemen

138