De roode Flibustier

trokken stuurstang — ’t lachend zitten van Ruth in de vernielde longroom der Q u e e n — ’t omlaag glijden der witte letters H. S. VII — ’t lijkegelaat van stuurman Verploeg — Rijk’s rooden kop over de scheeps-trommel gebogen — de koe met denopengesnedenhals — de tergend-lachende wijven — de reeder bij de brandkast.....

Tweemaal, op ’t punt bewusteloos te geraken, werd ’k gestoord.

’t Eerst door Wanda, die op onze „étage” scharrelde. ,,Wie daar?”, schrikte ’k — aan den nieuwen brigadier denkend.

„Ik — neem me niet kwalijk”, zei ze: ,,’k heb eten in de keuken voor je neergezet.”

„Waar bemoei je je mee! Ruk uit!”, riep ’k kwaadaardig, zelfs in dien toestand van uitgeputheid en overspannenheid valsch tegenover een van de weinigen, aan wie ’k ’t land had en voor wie ’k me niét hoefde te bukken.

Ze hinkte zacht maar hinderlijk omlaag.

’t Wrevelig getob over de portefeuille met de gedichten en Ruth’s kouseband, maakte me nog eens gloei-end-fel wakker — en toen ’t maffen bijna lukte, wekte me grootva’s gestommel.

Hij zei geen woord, liep onvast in Rijk’s broek, die ’m over de hielen slobberde, zag me zelfs niet.

Voor ’t eerst van nvn leven was ’k blij dat-ie ’m om had.... Alleen roffelde ’k met m’n hakken tegen ’t beschot, als-ie tè opgewekt van z’n droomen getuigenis aflei.

Om acht uur — den volgenden morgen — werd ’k wakker, voorbeeldig opgefrischt, aanzienlijk minder mistroostig. Me nog eens uitrekkend kwam ’k tot de

135