De roode Flibustier

„Vanmorgen — op ’t strand”, loog ’k ’n weinig opgelucht (spreken dooden tegen?) —: „op ’t strand achter de zuiderpier! Daar woei de wind ’t tegen m’n bod-die....!”

„Hou je bek — jij liegt”, zei de reeder; „en ik geef ’t an! Daar laat ’k geen gras over groeien!”

„As u denkt dat ik steel, ga ’k net zoo lief na huis....!” „O, dacht jij dat ’k jou nog één seconde vertrouw!”, barstte-ie los: „eer schipper Kluit werom is en me behoorlijk opheldert hoe de vork in de steel zit*) mot ik jou niet langer bij me boeken hebben!.... Gevonden! Gevonden! Honderd gulden zoo maar op ’t strand vinden! Dan zijn ’t toch in ieder geval mijn honderd gulden, oneerlijke smakker! Of staat ’t nummer hier niet genoteerd! Haal je zakken uit.”

Zonder eenige poging tot verzet, zonder ’t geringste verweer, lei ’k den totalen voorraad, dien de slager voor me bereid had, voor ’m neer.

’t Was zijn geld niet. ’t Was mijn geld niet. ’t Was niemand’s geld.

Ik was ’t intusschen verrassend-voorspoedig, en, gelijk ’k daareven zei, in merkwaardig-vluggen kringloop kwijt.

Binnen de vier en twintig uur, door m’n zotte onbeholpenheid, de borrels in de „Booze Lust”, de bestervende koe, de ruige visschersvrouwen, ’t gebabbel in de dorpsstraat, was ’t in dezelfde levende handen terug.

-¹) „De vork in den steel” Is dat een summum van moeilijkheid:

’t onderzoek hoe ’n vork zich tot ’n steel verhoudt? Is ’t — ’k herhaal ’t tot vervelens toe, maar ontloop m’n gemurmureer niet! — is ’t niet dwaas dat we dag in, dag uit, gezegden van ’t landbouwbedrijf, die alleen bij gladgeschoren, eigenwijze boerengezichten passen, met onze bleeke stadssnuiten goedig nabauwen?

132