De roode Flibustier

Ik wist wat ’t gebaar naar ’t bovenloket bedoelde, wist dat ’r ’n brief van de Bank met de nummers der voor twee dagen geremitteerde banknoten lei, wist dat er nog twee van honderd in ’t couvert staken, wist dat ’t moest kloppen.

„Wel poddoome!”, herhaalde m’n patroon, kort over ’t papier gebogen: „wel poddoome, hoe kom jij aan één van de bankies van honderd, die ’k gisteravond an schipper Kluit mee heb gegeven?”....

„Hoe weet ik dat....?”, praatte ’k, onnoozel en verward als ’n op heeterdaad betrapt misdadiger.

„Ben jij nog an boord geweest?”

„Nee — wat most ik an boord?”

„Wel poddoome”, zon-ie met onrust in oogen, stem en handen (iedere seconde vreesde ‘k ’n explosie van de laatste): „....daar snap ’k geen bliksem van! Bij jóu in de winkel staat-ie te klessen, dat-ie meer van de V e r-w achting weet — bij jóu wisselt-ie een van de bankies van honderd die ’k Kluit zelf in z’n pooten gestopt heb.... As je niet as de weerlicht zeit, hoe je d’r an komt, pak ik je in je lurven....!”

Met knipperende, ’n mep wachtende oogen, keek ’k naar de Debetzij van ’t opengeslagen grootboek — en omdat ’k liever m’n tong zou hebben afgebeten dan de gevaarlijke bron van ’t geld noemen, geen anderen uitweg zag en overigens bij dien benauwend-snel bereikten dorpskringloop niet denken kon, sprak ’k ’t zaligmakend woord van alle gelegenheids- en beroepsgauwdieven: „Gevonden!”

„Gevonden?”, zei de slager.

„Gevonden? Waar? Waar?”, ondervroeg m’n patroon, met ’n tot betoog gespreide hand met vijf sterke, eeltige vingers.

131