De roode Flibustier

„Nee, dat heb ’k niet!”, viel ’k ’m in de rede. „Waarom zie je d’r zoo afgeschooierd uit?”

„Ik?”, zei ’k mat — ’k was bang voor ’m.

„Heb jij met Verploeg zóó vroeg zitten borrelen?”

Ik bewoog niet — maar de deur dee ’t.

Poot, de slager, kwam met ’t verfomfaaid bankje binnen.

„Morgen”, zei de ellendeling, die nooit ’n gelegenheid voorbij liet gaan, om zich ter wille van spek- en rookwarenleverantie, bij de reeders van ’t dorp ’n wit voetje te halen¹): „....morgen, Sligting! Ik kom effen an-loopen, om te vragen of je d’r weet van heit? Héi-je d’r weet van, dan is ’t goeie — hei-je d’r géén weet van, dan was ’t me plicht d’r jou uit de eerste hand over an te spreken.... Asjeblief!.... De Raad wou ’t niet voor ’m wisselen — toen heb ik ’t gedaan....”

„Hoe kom jij an hónderd gulden?”, vroeg m’n patroon opnieuw, maar ditmaal met de meer dan gerechtvaardigde verwondering van ’n niéts uit ’t ongerijmde berekenenden chef.

Sinds Januari verdiende ’k (met vijftig gulden opslag) zeven-en-dertig-gulden-vijftig in de maand, inkomen waarbij de kromme sprong van honderd gulden plotse besparing ten eenenmale buitengesloten was.

„Hoe ’k ’r an kom....?”, bazelde ’k.

De aarzelende kleinheid, de onwezenlijke onvastheid van m’n stem deden me zoo zielig-vervreemd aan, of ’k zonder houvast ergens benee in ’n diepte, of alleen in ’n zandwoestijn, of op ’n ingesneeuwde bergspits stond, en de echo woorden terugdreef die ’k wel ’n s

^A) Wel schijnt ’t Zaterdag-avondsche voetenbad ’n zaak van tee-dere vermeldenswaardigheid, dat ’t sopje zich in dezen vorm populariseerde!

129