De roode Flibustier

goeien raad mag geven, Poot, informeer dan hoe de vork in de steel zit met de honderd gulden die-ie gewisseld heit! De Raad bedankte al voor ’t luchie, en die heit ’n neus!”....

Wat ze verder kletsten hoorde ’k niet. Of de dienders me op m’n hielen zaten, of ’k naar ’t schavot moest, holde ’k naar ’t kantoortje.

Zweetend, hijgend hortte ’k ’r binnen — over half elf smeet m’n jasje uit, schoot in m’n kantoor-aflegger — begon te werken.

Boffen, dat de baas zich zoo zeldzaam verlaat had! Boffen dat ’k even op adem kon komen! Boffen dat ’k ’n paar glazen water uit de pomp drinken kon!

Nog ’n half uur bleef ’k alleen — de haan kraaide, de kippen kakelden in ’t leghok of ze vermoord werden. Overspannen sloot ’k ’t raam. Alles was me te veel. Alles hinderde.

Toen in de beangstigende stilte van ’t optrekje met z’n lage bintenbetimmering, z’n lucht van teer en gerookte makreelen, z’n op en neer springende sijs, en ’t zachte gedreun van den motor der scheepssmederij naastan, deed ’k wat misdadigers, naar men zegt, plegen te doen: ’k sloeg in ’t Grootboek de H. S. VII. op — de teelten — de besommingen — de ontvangsten en uitgaven — ’k was op de plek.

Zoo, met de handen onder het hoofd, verraste me m’n patroon.

,,Wat heb jij bij Poot geraaskald!”, kwam-ie dadelijk met grof geschut los (’k had ’t kunnen voorzien in ’t lam-kleine dorp!): ,,wat heb je staan leuteren over de Zeven?”

„Ze kennen wel zoo’n boel zeggen”, zei ’k heesch,

,,Jij heb toch beweerd....”

128