De roode Flibustier

„Da’s beter as in je broek doen bij ’n geslachte koe!”, gierde ’r een, die vooreergister nog met ’r man voorschot was wezen halen.

„As je wist wat ik weet, zouen jullie drie minder hard piepen!”, antwoordde ’k, over ’t schelle plassen van lachen en schreeuwen heen: „de Verwachting....” Zoo doortrapt was ’k niet — nog niet — of ’k herkreeg de rem over m’n lage, wraakzuchtige tong — maar zoo door ’t dolle heen waren zij evenmin — de sterke, bonkige wijven van de zee — of dat woord na ’t gehuil van den misthoorn dien heelen nacht — dat woord uit den mond van den boekhouder, die meer dan zij weten kon — sloeg ’r den schrik en ’n belabberde stilte in.

„Wat zeit-ie?”, vroeg ’n jong ding ’t eerst.

„Wat is ’r met de Verwachting, aap van ’n jongen?”, schorde de vinnige stem van de vrouw die me ’t ergst te lijf was gegaan.

„Niks — niemendal”, zei ’k stumperig, en om me ’r uit te redden, bewoog ’k naar de deur:.... „dag allemaal!”

„Wel gedorie!”, stoof Verploeg nijdig op: „ben jij van God verlaten, stuk ongeluk! Me eigen broer is d’r bij! Wat weet jij van de trawler?....”

„Niemedaü”, snauwde ’k: „jullie zijn gek!”

„Heit-ie niet geroepen, dat as wij wisten wat hij weet?.... Hebben jullie ’t niet gehoord?”

„Dat heb ’k niet gezegd!”, loog ’k — bij den drempel. „As je dan niks weet, dan komt ’t nog minder te pas de menschen de stuipen op d’r lijf te jagen, verdomde kwajongen!”, zei Verploeg dreigend: „d’r is an jou ’n steek los vanmorgen — heb ’k bij De Raad, boven op ’t duin, al in de spiezen gehad! En as ’k jou ’n

127