De roode Flibustier

niet te lachen viel — de laatste opgang der Stem-mingsbaan, voor ’k voorgoed in den melancholischen afgrond bleef.

In de hoofdstraat van ’t dorp (ik zou ’t vergeten hebben) liepen we meer dan vier winkels in, om de honderd gulden te loozen. Eerst bij den vleeschhouwer, bezig ’n koe te slachten, lukte ’t.

De deuren van de slachtplaats liet-ie achter zich open.

Op de schoon-geschuierde gele tegels, den goeiigen kop met de wreede, diepe strotwond boven ’t bloedvat, lei ’t beest met de gebonden pooten te stuiptrekken.

De oogleden bewogen slijmerig — de achterpooten rukten in onbeholpen gesidder — ’t bloed klukte gulzig ’t lijf uit.

Ook de deur van ’t binnenplaatsje was wijd open. Daar bescheen de zon ’n perkje geraniums en hyacin-then, en ’t jongste kind van den slager, dreumes van ’n jaar, lei ’r op ’n deken te kraaien.

„Mag die deur asjeblief toe?”, vroeg ’k, me aan de toonbank vasthoudend.

„Ben je bang voor ’n longontsteking bij dat zomersche weertje, De Wilde?”, spotte de slager, z’n bloederige handen aan z’n voorschoot drogend, voor-ie den geld-bak uit de la lichtte.

„Nee....”, zei, zuchtte, droomde of dacht ’k.

En voor de tweede maal, als Verploeg me niet had gegrepen, zou ’k als ’n zoutzak*) in mekaar zijn gezakt.

Ze beklopten onaangenaam-deelnemend m’n rug, lieten me drinken.

-¹-) Waarom als zoutzak? Zakt ’n meelzak, ’n aardappelzak, ’n guanozak, ’n ledige zak in ’t algemeen, minder snel?

124