De roode Flibustier

de-ie met z’n schildpadlichaam de deurposten voorbij, keerde bijna onmiddellijk terug — en de vouwen uit ’t judasloon, met ’t logge ijzer van z’n handen strijkend, hernam-ie:

„Echt is-ie. Maar ’k zal ’m liever niet....”

„Man ben jij belatafeld!”, nam Verploeg m’n partij op: „de jongen is geen dief!”

„Zeit^iemand dat?.... Wat kies jij?”, verdedigde zich de waard: „’k heb niet zooveel geld in huis....”

„Wat zei jij daaraan liegen!”, antwoordde m’n borrelvriend openhartig: „hier — dan betaal ik!”

Hij schoot alles voor, de kop chocola, ’t broodje met kaas, de twee fleschjes spuitwater, de vier ouwe klare’s — ik liet ’t gebeuren, zonder verzet, zonder gekwetst eergevoel, zonder behoefte actief aan ’t klein dispuut mee te doen.

’k Was eenigszins traag van geest, inert van begrip, bolwarm van lichaam, namelijk weer in ’n dal....

In ’t kittig-glunderend, te schel zonnetje, stapten we over ’t schulpenpad, de „Booze Lust” met z’n voor-zichtig-berekenenden waard achter ons latend. Verploeg en de malsch-knappende schulpen beweerden meer dan ik.

„As-ie ’t mijn had gezeid”, praatte Verploeg: „ha’k ’m z’n twee luiken dichtgetimmerd!”

„Hoezoo?”, vroeg ’k — beslist recht voor me uitstappend.

„Hoezoo! Hoezoo! As je ’t vierkant verdomt papier van de bank te wisselen, ben je bang last met de politie te krijgen.... Nou daar heit hij misschien reden voor.... Wie boter op z’n hoofd heit loopt beter niet in ’t zonnetje, snap je?”

„Ja, ja”, zei ’k, glimlacherig, ofschoon ’r hoegenaamd

123