De roode Flibustier

langs z’n lichaam slobberende kleeding-klungels (hij had, om ’t met zorg gekozen voorafgegane te verduidelijken, onder meer ’n hangbuik, ’n hangkin, twee hangwangen en ’n hanglip — ’n openpuilend vest, ’n onder de armoksels ingescheurd kastoren jasje, ’n aan versleten bretels en op als moeren zoo zware enkels zwabberende broek, twee, gelijk gepofte kastanjes gespleten toffels, ’n halsboord zonder knoop doch met ’n krom gespalkte veiligheidsspeld, ’n in z’n middelvinger pijnlijk vergroeiden ring en aan de zwoerd-ooren dol-kleine poppe-oorijzers) — de waard, vroeger ree-der van ’n nooit teruggekeerd, uit overtuiging ongeassureerd gelaten schip, thans bezitter der wereldsche, in den ban gedane inrichting, met kegelbaan, wip, drie schommels (verderf voor de meiden!), prieeltjes, looptonnen en hobbelpaarden — de waard (O, m’n geworstel tegen de baren dezer weerbarstige, stug-willende taal!) — de waard keek met twee dikke porties gele slaap in z’n oogen den duinweg af, bang voor den nieuwen brigadier, die alles naar zijn hand probeerde te zetten, de lui de smoor in joeg zóó as-ie ze koe jeneerde — en geen glimmend onraad speurend, greep-ie ’n kruik van achter de deur in ’t buffet, gulpte ’n jeneverglas vol.

,,Voor mijn ook”, zei ’k plotseling, haast zonder ’r bij te denken — me door en door belabberd voelend, fut-teloos of ’k weer van m’n stokje zou vallen — toch met ’t verlekkerd gevoel van wat-hang-’k-de-brani-uit! Men moet niet drinken — ja drinken is ’n pest, mitsgaders ’n volkskanker.

Thans, tot het uur mijns doods, blijf ’k voorvechter, bepleiter des blauwen knoops — behalve op regenachtige Zondagen, ’k Heb leergeld betaald.

119