De roode Flibustier

„Hoe komt dat ding ’r in!”, riep ’k onbeschaamd: „dank je wel! Da’s èrg fatsoenlijk om in andermans papieren te snuffelen!....”

„Dat heb ’k niet gedaan”, zei ze met tranen in ’r oogen.

Als ze me ’n stevigen afhap had gegeven — kattig als Ruth — vorstelijk als Rijk, zou ’k met bekwamen spoed in de schulp van m’n wankelmoedigheid zijn geslopen — ’r hoogrood, schuldig gezichtje — vooral ’r tranen (schreiende menschen bijten niet) versnelden den tred van m’n toorn.

„’k Geloof je niet, al doe je tién eeden!”, zei ’k minstens zoo woest als ’r vader straks: „....da’s gemeen van je, hoor! Da’s geniepig, hoor! Vertel ’t ’r dat ’k verliefd op ’r ben!.... Lach me uit om m’n gedichten — jullie twee! Je hoeft nooit meer ’n woord met me te praten, jij! Jij doet zoo valsch en zoo vuil als ’n jongen die ’n beentje licht! Bonjour! Wel bedankt! ’k Zal ’t achter m’n twee ooren knoopen!”....

Ze antwoordde niet, keerde zich om, hinkte naar de tr#p.

Die had ’k ’t tenminste goed ingepeperd — de gluiperd!

Gehaast stak ’k m’n hoofd in ’n kom water, poetste m’n smerige schoenen met de kleerborstel — alles was van z’n plaats! — en met ’n gezicht erger dan geel, groener dan groen, trok ’k de huisdeur achter me dicht. Maandagmorgen niet op ’t kantoortje verschijnen, na ’t gespijbel voor grootva’s ziekte, en dat terwijl je dagelijksche kantoorboeken mee naar huis had genomen, was slimmer dan ’t je keel afsnijjen,

In ’t overheerlijk zonnetje voortstappend, dacht ’k weinig, ’k Was door ’t nachtbraken, door de bewus

117