De roode Flibustier

dekens, lakens en kussen naast en om ’n ledig medi-cijnfleschje.

„Grootva! Grand-père!”, riep ’k tusschen de hane-balken, onder de ledikanten, in ’t keukentje.

M’n heelen pas verworven geldvoorraad had ’k ’r met gretigheid voor over gehad, als ’k ergens z’n vinnig „Fiche moi la paix!”, of ’n kribbig: „Laisse moi tran-quille, nom de Dieu!” had gehoord.

Allemachtig — was-ie op bloote voeten — zonder broek — ’t dorp in geloopen?....

„Grand-père!”

’n Stem aan de trap antwoordde.

„Ben je daar, Ezechiël?”

„Wie daar?”

„Ik....”

„Wat mot je?”, vroeg ’k, lomp en kwalijk-gehumeurd. Ruth’s vervelend-arrogant zusje — aan wie ’k, van af de eerste kennismaking ’t land had gehad (Waarom? Daarom! Je kan niet van alles ’n verklaring geven!) — hinkte met ’r verstuikten voet de trap op.

’k Was bang voor Rijkaard — poeslief-angstig voor Ruth’s intimideerende, heerschzuchtige oogen —: Wanda met ’r ingebeeld stil-zitten, ’r weinig en dan hinderlijk-welwillend praten, durfde ’k den wind van voren geven, ’t Was m’n natuur, m’n karakter. Ik beken bij herhaling. Laffe menschen lasteren, knijpen de kat in ’t donker¹), fulmineeren tegen gedecideerd zwakkeren, krijgen moed als ’r ’n politieagent verschijnt, doen brani bij geduldige vrouwen, kinderen en tandelooze dieren. Wanda trof me in heldhaftige stemming.

*) Weer zoo’n zonderling allemans-beeld. Wie heeft nu waarlijk al ééns ’n kat in ’t donker geknepen? Niemand, ’n Kat ziet jou beter dan jij haar. En ze krabt in ’t donker leelijker dan in ’t licht.

115