De roode Flibustier

M’n verzet lei in scherven.

’n Zwakke echo van braafheid en ongereptheid drong zich nog naar m’n lippen.

„God in den hemel....”, zei ’k, ’n aanloop nemend, om me voor alle verdere gevolgen te vrijwaren.

„Dat is ’n pleonasme”, viel-ie me in de rede: „hou je mond — kom ’t bed uit — strijk je aandeel op — en verdwijn.... We zijn moe, m’n dochters en ik....”

Slap in m’n lenden en met geenerlei ruggegraat in m’n wil, stommelde ’k overeind, en toen-ie me ’n geldswaardig papier in de hand stopte, zei ’k dociel, suffig, slaafsch: „Dank u, meneer.”

Daarmee was ’k — als, ’k cursiveer dat woord met drie haren in m’n pen — als (kan ’k me gezond-voor-waardelijker tegenover u, lezer, en mezelf, slachtoffer, uitdrukken?) als ’r iets onzuivers, onrechtmatigs geschiedde, onafwijsbaar: heler, diefjesmaat, medeplichtige, aspirant-flibustier....

Bij de deur, me de grootvadersche lessen in wellevendheid herinnerend, keerde ’k me met rood-gegriende oogen om, gaf ze allen drie ’n hand — en Rijk, als gastheer in ’t bijzonder toesprekend, retireerde ’k me met ’t gebruikelijke: „En wel bedankt voor de vrindelijke invitatie, meneer....”

Rijk werd paars, versmolt in ’n blaflach — ik, lichamelijk uitgeput, moreel afgerost, liep op m’n kousen naar de zolderappartementen — de vingers als ’n hee-te prop om ’t heete geklit van ’t geld.

’t Bleef dien dag ’n sinistere optocht van schrikken, emoties, incidenten.

Grootva, dien ’k zoo voortreffelijk verzorgd had, door op z’n broek, bretels, schoenen en kousen beslag te leggen, was verdwenen. In z’n doorwoeld bed puilden

114