De roode Flibustier

Bedaard an telde de flibustier de banknoten, ’t zilver, borg ’t in z’n beurs.

En op datzelfde moment — of ’k overspannen of te uitgeput was: ’k weet ’t niet — snikte ik ’t uit, wild, miserabel — me voor Ruth en Wanda geneer end — niet bij machte me in te houden.

„Hoe heb ’k met jou!”, riep Rijkaard — ook opschrikkend.

„Ik kan ’t niet helpen!” snikte ’k, onbedaarlijk: „’k vind ’t zoo akelig dat u dat mee heeft gebracht....”

Hij lachte niet, stoof niet op, werd niet grof, gaf geen pijlloos-vernietigend antwoord, gelijk-ie ’t vroeger zoo dikwijls uit de opperste hoogte van z’n zelfgenoegzaamheid had gedaan.

Keken ze mekaar aan? Gaven ze mekaar teekenen! Ik zag ’r — omdat ’k e e r 1 ij k huilde — niemendal van. Ik snikte — zij waren stil.

Toen, met ’n opvallende gemelijkheid, nijdasserig geluid dat voor geen twee uitleggingen vatbaar was, hanteerde Ruth opnieuw ’r mes en vork — en alsof Rijkaard daar op gewacht had, begon-ie kort en brusk voor ’t bed op en neer te kuieren, en me van de overgevoeligheid mijner overwegingen te overtuigen.

„Nou heb jij eerst — wat weerlicht, hou op met je gejank! — nou heb jij eerst ons magnifiek tochtje, met den nieuwen inhalator, door je verwijfde streken om ’n appelflauwte te krijgen, bedorven — toen heb je Ruth en mij verplicht jou ’n uur of vier over de banken te sleepen — toen moesten we ons in ’t zweet werken, om je adem in te pompen — nou trakteer je ons, bij wijze van apothéose, op ’n onhebbelijk gegrien — zonder eenig motief!.... Hebben wij ’r een van vier — Cresus niet meegeteld — ja, Cresus, kijk ’m maar aan:

110