De roode Flibustier

ne schraag heen en weer pompten, op de wijze als bij drenkelingen geschiedt.

Omdat ’k niets van z’n blazen, snuiven, leelijke-gezich-ten-trekken begreep en m’n levensfut zich tegen zóóveel sympathie verzette, hersloot ’k de oogen.

„Wel vervloekt, wat ’n weerbarstige rakker!”, foeterde de grove stem j e n s e i t s.

M’n polsen deden pijn, zaten in z’n stalen handen geklemd.

„Zachtjes, pa”, zei ’n bezorgde stem.

Ruth — da’s Ruth — lichtte ’t in m’n versuffing.

’n Allegaartje van slappe herinneringen, versleten beelden, brokjes van ’t onderzeesch uitstapje en boven-grondsche gebeurtenissen, mistte in me op.

Ik ben bij de Rijken overwoog’k moeilijk — ’khoorhem

— ’k hoor Ruth — ’k voel me lang niet lekker—had ’k ze ook maar laten staan, die lamme, smerige kaas....

En daaraan uiting gevend, stamelde ’k met ’n tong, die zoo stijf was of ’k na tien zware sigaren met ’n open mond had liggen slapen:

„....Die demi-mondaine, meneer....”

Pang. ’r Viel iets — ’r bulkte iets.

Ineens klaarwakker — zoo als lucht in ’n ledigen koker kan ook benul in je terugstorten — zat ik öp in ’n bed, dat ’t mijne niet was, zag Rijk in ’n lachstuip op den grond — zag Wanda bij ’n warme kruik aan m’n voeteneind — zag Ruth voor ’n schaal ham met eieren

— zag Cresus met ’n kluif in ’n kamerhoek — zag den helm met ’t staal en ’t glas, dien ’k gedragen had.

„Hoe kom ’k hier?”, vroeg ’k — heel, heel kort aan ’n nachtmerrie geloovend.

De man op den grond — de gek — schudde ’t hoofd, schaterde me verder wakker.

107