De roode Flibustier

’n In verhouding tot de andere wrakdeelen reusachtige romp versperde den „weg” — en ’r voor, gelijk de flibustier ’t me ’s middags gezegd had, spande de veerend-wuivende ketting van ’n wrakton.

Dat was de Q u e e n, ’t Engelsche jacht, dat met dertig koppen vergaan was — de eigenaar, z’n vrouw, z’n dochter, de bemanning — alleen ’n fox-terrier, wel wreede speling van ’t noodlot!, had de reddingsboot meegebracht, tóén — in de dagen, die ’k me zeer goed herinnerde.

’k Had zelf op ’t door schuim bespat pierhoofd naar den razend-zwiependen, nog alleen overgebleven ba-zaansmast, met twee zwarte wanhoopsstippen in ’t toppenend gekeken — stippen die je na ’n poos niet meer zag, omdat de beestig-beukende golven alles raseerden.

’t Heele dorp was ’r voor in de weer geweest — de pootig-lobbesachtige kerels der sloep hadden met ’n pruim tusschen de kiezen d’r leven twee-, driemaal gewaagd — voor niemendal.

Enkel ’t gesplinterd stuk van de lange grietjessteng had ’t ’n poos boven laag-water uitgehouden — toen was de wrakton gekomen.

Nu stond ’k ’r voor. De branding had ’t prachtige jacht in die twee jaren stukgerammeid.

Wat eens de sierlijke, kleine longroom met mahoniehouten slaapsteden en ’n tafel met koper beslag was geweest, geleek ’n gapende wond.

’t Zeewater had niets gespaard.

Je herkende de plek aan de heel-gebleven patrijspoorten, de hellende tafel, de klepbank en ’n groen-be-schimmeld lampeonderstel.

Overal — of ’t leven van de bazaltbrokken in de slui

103