De roode Flibustier

zen zich herhaalde — was ’t vinnig gekartel van schelpen, hadden de puisten en pokken, de eenden-mossels en bryozoën zich vastgemetseld.

’t Opgekolkt zand vulde spleten en naden.

Op ’t schimmelgroen der lamp beitste ’t woord.... Q u e e n.

Niet voor alle geld van de wereld, zou ’k dat hol zijn binnengegaan.

Ruth deed ’t.

Driest zette ze zich op de schuinhangende klepbank — driest steunde ze ’r eibogen op de tafel — driest lachte ze me toe.

Ik keerde me om, vond ’r terugstootend.

En tegelijk, de situatie vergetend, gaf ’k ’n gil, ’n zoo doordringenden, gelijk Rijk me later verhaalde, dat hij in z’n voornemen, om ’t schot van ’t jacht met z’n bijl te bewerken — had-ie, terwijl ik me kleedde, niet ruiterlijk gezegd, dat ’t’m om niets anders dan om geld te doen was? — gestoord werd. Door de twee helmen en de dichte waterlaag heen had-ie gehoord!

Den stalen tros loslatend, in m’n waanzinnigen angst zonder ’t eenvoudig besef dat ’k alléén radeloos-verlo-ren was, holde ’k uit de omgeving van ’t Engelsche wrak.

En toen ’k dorst omkijken, schreeuwde ik nog eens. Rustig — of ’t daarheen koers zette, zonk ’n schip, ’n nieuw schip.

’k Had dichtebij ’n onbewegelijk, bekend gelaat gezien — en op dien afstand, om me te overtuigen, dat ’k me niét vergiste, zag ’k duidelijk, krankzinnig-makend duidelijk, de witte nummers, de witte letters van ons reederij-kantoor, de H.S. VIL, waarvan ’k de besom

104