De roode Flibustier

De roodroestige pijp, kaler gevreten dan ’n door rupsen ontredderde struik, stak ’r kantige nerven tusschen ’t aangekruid wier — de als galgen spakende davits droegen slieren en biezen, of zee-anemonen aan kwamen gedreven — en de woeling der Schouenbank had als in spot ’n anker-kat blootgeschaafd.

De rest van de boot, de verschansing, de luiken, ’t dek, de stuurstellen, was onder ’t zand bedolven.

Rijk trok me voort aan de stalen tros.

We liepen er over heen.

’t Was afschuwelijk, beklemmend, stuitend — dat als maraudeurs, ontheiligers der stilte, roovers op ’n slagveld, over zoo’n graf heenstappen.

Op ’n gewoon kerkhof zou ’t je niet in zijn gevallen, zou je ’t faliekant hebben geweigerd.

Hier dwong Rijkaard, die met z’n gedachten bij heel andere zaken was, die den zeebodem met de meest cynische bedoelingen doorzocht — hier zat je letterlijk aan ’m gekoppeld — en bij iederen voetstap over ’t verzand dek der stoomboot drong ’t sentimenteel verwijt in je op, dat ’t niet mocht — dat elk van de dooden op de Schouwenbank, elk van de mogelijk onder wrakhouten rustenden, ’n marteldood was gestorven — dat hier geen licht mocht schijnen — geen bespijkerde schoenzool ’t beetje zeegras vertreden mocht, mocht, mocht....

Dat was m’n impressie bij ’t allereerst zien van vergane schuiten en schepen.

’k Zou ’r langzaam aan wennen, minder „gevoelig” worden — maar toch dien eenen hoofdindruk van ’n triestig, lomp, mateloos-luguber kerkhof — van jammerlijke monumenten en ruwe, norsche graven — dien hoofdindruk ben ’k nooit meer kwijt geraakt.

101