Saltimbank

5^

Aujust [zich het gelaat strak wit makend). Ringen — broches — knoppen — ’k weet 't niet...

Joep. Wat mot iek daar op antwoorde ?

Aujust. Ja, wat mot jij daar op antwoorde ?

Joep. Dat mot jij zelf wete, Aujust.

Aujust. Ja, zélf — ’k weet 't niet zelf — vroeger wist *k ’t beter. — Na de val... (stilte). Je mot me strakkies op me ribbe slaan, niet op me kop — gisteravond had ’k moeite je niet terug te slaan — en je dee me nie-eens pijn.

Joep. Wanneer bien jij gevallen?

Aujust. Wanneer? Toen. Tóén. Voor twee, voor drié jaar, voor, voor.... Hoé weet 'k niemeer. Rechter poot kapot, rechter arm lam. Alles ineens — ineens uit. Vroeger heb *k haar, as ’t noodig was — voor 't vak — heb ’k V wel ’s 'n por gegeven — toen ik alles dee wat 'k wou — Nou neme ze me op de koop toe, nou neme ze me d'r bij. (sujjig). Is ’t rood goed angezet ?

Joep. Nee. Ben ièk een spiegel?

Aujust. ’k Heb wèg wille loope.

Joep. Wegloopen? Waarom?