Saltimbank

57

Aujust. (de oogranden roodend). As je weg ben, hoor je niks, zie je niks. Maar dan denk je — dan denk je — dat je h&lf lichaam alleen nog maar goed is, om, om te doen wat 'k doe. (^suffig) Ze zkl me wel    hebben    bedrogen....

Joep. Lala! Zij zk!

Aujust. De snoer die ze draagt is niét van mijn.

Joep. Jij heb ’t toch goed gevonden — wat wil jij dan ? Dummer....

Aujust Ja, wat wil ’k dan ? — Dat

weet ’k niet — weet ’k niet — ’k Heb opgespeeld as 'n beest — toen — toen en weer toen. — Van de winter toen we nergens terecht konde, omdat 't zoo slap was    —    ben    ’k ’r    zelf    mee    na

de lommerd geweest    —    dat    mot    wel    —    dat

doe je. Je loopt niet as ’n koe van gras te vreten. En — en — 't w&s fatsoenlijk — d’r stak niks achter — as d’r wat achter gestoken had, zou ’k *r met me linkerpoot — met me linkerklauw.... *k Ben geen, geen schooier — ’k ben geen... Klaar! Hoever houen we ? (bij het deurgat) De Freitags. Nog 'n kwartier, (af)