Dageraad

HEIJERMANS

BLINDE MARJOLEIN Er is geen God,

ADAM

Geen God? Hoe durf je ^ft aan! BLINDE MARJOLEIN Ik zeg er is geen God, die dat bestaat!

ADAM Schaam je, m'n kind!

BLINDE MARJOLEIN

Ik schaam me voor een God, Die tooit den dag en zoo een schepsel laat!

ADAM (neemt haar bij de hand. Zij knielt bij hem) Kom hier, m n kind — en leg je hoofd je neer,

En laat me met je praten of je nog *n Dreumes ben en ik niet ouder werd.

Zoo zat je als kleine, speelsche meid —

Dat weet je wel — voor vele jaren her.

Je vader stierf. Ik moest wéér vader zijn,

Moest van het leven zeggen wat ik wist,

Terwijl ik zelf zoo'n zwakke weter was.

Soms sliep je niet en bleef ik bij je bed,

Vertelde sprookjes van n wonderland.

Je oogen droomden dan bij 't avondrood En als dan iedre bergspits stond in vlam,

De sneeuw zoo gloeide als een laaiend vuur,

De ruiten kaatsten zacht ‘t zonnegoud,

Gelóófde jij, m'n kind, in het verhaal Van dwergen, elfen en van de prinses,

Die door een zonnestraal gedragen werd Over den afgrond heen naar 't menschendal.

Eens vroeg je me, terwijl je zat als nu:

Is er een God en waar, grootva, woont hij?

Ik zei je toen: hij 's boven en benee,

In ’t Licht, in ’t groen, in d' oogen van een gems,

In *t stuifmeel en in iedren knop, die splijt,

In maan en ster, in iedre beek en in Elk hoekje van je ziel, dag en nacht....

Z'n glimlach glijdt over de bergen heen En als zijn adem neerwiegt in het dal,

Botten de varens jonge blaadjes uit,

Slurpen de kelken van de bloemen dauw

43