De schoone slaapster

Regent. Wel! Wel!

Sero. ’r In ’r jonge meisjesdroomen met dat harde, dat haast niet uit te spreken van haar doen en laten, op te schrikken — ik heb ’t niet gekund...

Regent. Wel! Wel!

Sero. Ik heb — ik heb ’r laten — slapen.

Regent. Ha-ha, ’n winterslaap van meer dan zestien jaar !

Sero. ’n Lenteslaap.

Regent. Hoor je dat sprookje, Jus ? De moeder hóér — de vader vijand van den staat — en ’t kind (schel lachend) hè-hè-hè!, ’t kind — ’n schoone slaapster in ’t bosch!

Sero. Dat’s ieder kind.

Jus. Dan wordt ’t tijd, Uw Excellentie, dat 'n prins verschijnt, ha-ha-ha!

Regent. Ja, ja, ’n prinselijke porder met ’n bezemsteel !

Sero. Ze sprak, mijn kind — ’k herhaal dien één’gen keer! — met zulk ’n vreugde van 'r móéder, dat ik ’r droom niet met mijn ruwe knuisten breken kon...

166