De schoone slaapster

Regent. Noteer je, Jus — ontkennen doet-ie niet...

Sero. Oho — is dat de klem?... Is dat de val, en dat ’t spek ? En denk je dat ’n ouwe rat met haast geen tand meer in z’n bek, onnoozelweg z’n grijzen staart daaraan verbeuren zal?... Ik heb die vrouw

— mijn vrouw — in volle vijftien jaar niet meer gezien — zie ’r vandaag voor ’t eerst en — weer voor ’t laatst.

Regent. En ’t kind?...

Sero. Laat dat ’r buiten!

Regent. Hoe oud is ze ? (Sero haalt de schouders op) O, ben je dat vergeten ?

Sf.ro. (dof) ’kZeg nóg eens: laat ’t kind ’r buiten...

Regent. Nee, nee — ’t gaat juist om ’t kind!

Sero. (opstuivend) Ik zeg ...

Hopman. ...Zitten blijven!

Regent. ...Of in z’n kooi! ... Ei, ei — hij lacht niet meer! De snaak trekt nieuwer soort grimassen! Ik vroeg: hoe oud ? ... Da’s zeldzaam !... Zeldzaam, hoe ’n tong, straks vlijm geslepen, nu bot naar antwoord zoekt! (tot Regina, haar in de wang knijpend) Is jouw geheugen, zwartoog, knappe deern

— jij ben de zonde waard, waarachtig, op m’n woord!

159