De schoone slaapster

Sero. Van alles, maar geen leugens. M’n vader, die door Zijn Majesteit — Zijn Majesteit is dood — hij rust in vrede! — gehangen werd, omdat-ie (Vader — niet Zijn Majesteit!) anders bleef denken dan zijn tijdgenooten — en dat hardop, hardop (was-ie maar stom geboren ) — m’n vader leerde me al vroeg, al van m’n eerste jaren...

Regent. Nu ? Durf je niet ? Wat leerde-ie ?

Sero. Ben ’t vergeten... ’t Een’ge wat ik me herinner, als ’k de spons hierbinnen wring — de koe-maag, Excellentie! — is dat een fopspeen meerder lucht dan moedermelk bevat — en dat — en dat — laat ’s zien — en dat als je géén leugens zegt — de waarheid ongemerkt en ongevraagd en als ’n dief zoo handig in je eigen schaduw loopt...

Regent. Zoo’n roover, zoo’n bandiet! Verspreekt zich nooit! Loert als ’n schildwacht op ’t onraad van z’n woorden! Heel goed! Heel goed!... Wat was ’t vanmorgen, Jus, toen ze ’m grepen ?

Jus. Van morgen was ’t zoo’n herrie en zoo’n volte op de markt, dat ’r met blank geklopt moest worden. Hij las ’n stuk van ’t nieuwe testament, maar las ’t zoo, zoo uit mekaar getrokken en zoo sluwtjes weer gekoppeld, zoo vol bedoeling en hiaten — als iets niet paste — dat ’t geen tekst was, maar een op-roerspreek...

Regent. Aha!

155