Open brief aan een dief (serie Heijermans' Camera)

28

zakbiljart, z’n blank-gcschuurde tafels, matten stoelen, queue-standaard, buffet en keurig-geëncadreerde lijst van de dorpsfan-fare, die ’r iederen Zaterdag bij biertjes-met-suiker en chocola voor de geheel-onthouders èn de jonges-benejen-de jaren, rippeteerde — in de as ’n Zondagsche kamer opgeruimde gelagkamer, dicht op ’t zonbeplast raam bij de hor met de gelig-verdrabde letters, zaten ze — de notabelen, de concurrenten, en omdat de waard niet van de lucht kon bikken, dronken ze flesschies gerste, kletsten ze over ’t weer en dampten ze pijpen, dat de doffer bij 't buffet ’r geen asem door kreeg.

„Morgen!”

„Morgen!”

„Morgen!”

Even lei ’t hortend gesprek — even belurkten ze de reutlende pijpen — even keken ze naar de raamhor en naar de zandkrullen van den withouten vloer.

Toen, terwijl Haverman ’n schriel glas gerstebier, zonder ’n schamper borrelinkje, op de tafel naast, de andere glazen zette, en Merksi met ’n gezicht, dat niks te vertellen had, dat aan ’t kluiver-tje vastgegroeid leek, in diepste eenzelvigheid bleef piekeren, begon de doffer koerend z’n veeren te gladden, en de bakker, die anders om dezen tijd in ’t nog warme bed van z’n vrouw kroop, geeuwde hardop, dat-ie nog best na z’n winkel over kon steken, want dat de vent-van-de-advertenties toch niet voor over ’n dik uur te hebben was.

„We kennen allemaal ’n loopie gaan doen,” zee de koster: „is-ie werachentig gaan slapen, Haverman?”

„Ja,” zee de waard, ook ’n stoel bij-schuivend: „om zes is-ie an kommen zetten — om kwart over lee-ie onder de wol!... Stadslui, mot je denken! Dat noemen ze nacht: ’s morgens vroeg, hèhèhè...!”

„Ken jouw dak zoo’n toestel houen, Merks?” vroeg de veldwachter, opstaand om z’n pruimsap in den roodaarden bak naast de deur te loozen.

Met kwam schoolmeester binnen.

„Morgen!”

„Morgen, meester!”