Open brief aan een dief (serie Heijermans' Camera)

26

in de ruimte, boven ’t gewriemel der dobbelsteenhuisjes, ’t wijde, ruime, massieve bord met z’n reuzeletters Champagne Mer-cier, letters as koeien, door ’t zonlicht omsproeide, kloeke mans-letters, zou je ’t dorp achter de knotwilgen en heesters haast niet gezien hebben...

Boem, boem, boem, boem — tegen de koepling der wolken an — sloeg de klok van den toren — zes uur — en gelijk, nooit te laat, op de menuut af zoo precies, of-ie an ’n touwtje liep, ronkel-snurkte de posttrein, langzamer stoomend, omdat de bocht daar begon, èn omdat de brug wel is open stong, over de baan langs ’t dorp.

Enkel om dézen tijd ’s morgens en om hallef zeven ’s avonds stopte-ie an de halte, as d’r passagiers waren — anders gulpte-ie z’n roet en z’n smook, waartegen ze zoo de duvel in hadden, toen de weg an wier geleid, en toen de wilgen van jaren en jaren gekapt mosten worden.

Nou, z’n vaart inhouend, tot ’t signaal om wier gesmeten, grommelde-ie de bocht door — de stoomflarden der locomotief vlerkten ’t weiland over, traag en verstuivend — en de lammeren, die bij d’r moer hulp hadden gezocht, bang as de dood voor ’t ijzer gedrocht op den spoordijk, holden dol over mekander, bezeten tuimlend en springend, amper in d’r vaart door ’t draadwerk gestuit.

’t Dreunde nog zwak — dan wier ’t stil. De eenden kwaakten, de musschen tjilpten, ’t verken in ’t kot boorde z’n snoet in de vertrapte modderbulten.

Nog altijd de hand tegen de naaldige wenkbrauwen, keek de boer naar de zij van ’t dorp, naar den torenstomp, de morsige daken, de in ’t zonlicht aankrijtende reuzeletters Champagne M e r c i e r.

„Champagne Mercier...”

As-ie in ’t najaar niet zoo stom was geweest — as-ie niet zoo’n kop had getoond, had hij ze gehad — waren ze op zijn dak geweest — zou-ie ook tweemaal in ^:t jaar ’n postwissel van den bode hebben gekregen...

Nou was je d’r honderd tegen een te laat mee, al stong in de briefkaart...