Open brief aan een dief (serie Heijermans' Camera)

Vroeg uit ’t nest op den hooizolder gekropen, ’t bruin-gesmookt kluivertje tussehen de kiesstompjes van den tandloozen, scheef-gespalkten, in de baardstoppels wrikkenden mond — l&ng voor-ie de hette der kofflekom in den knokelgreep der ouwe vingers had gevoeld — smeet-ie de onderdeur van de keuken open, en in de moddrige klompen stappend, lei-ie de hand voor de oogen, raak tegen de sprietige wenkbrauwen aan.

In ’t kot, naast de mestvaalt, wroette ’t zieke verken z’n snoet door de plankenspleet, de voorjaarslucht met de twee zwarte knol-gaten van z’n geelbonkigen neus in- en uit-spuiend — bij den greppel kakel-schreeuwden de pas gekortwiekte korhoenders — anders vlogen de hengsten de overzijwei op, kon je na de eieren fluiten! — en in ’t omrasterd brokje kleiland achter ’t erf, holden de biggen, nou ze den rook uit ’t pijpje zagen, of ze den kolder in d’r kop kregen.

’t Was ’n lekker daggie.

De groene pluisstekels van de twijgen schietende heg, ’t malseh-jolig gras, ’t kriskras gedaver der tierige waterspinnen, ’t smeuig gekwek der eenden, die met ’r donsjongen bij ’t kroos naast ’t vlondertje doken, ’t opbotten van ’n vlammend-gele boterblom, ’t zilvrig dampen der knoppen aan de beuketakken — alles zee hoe de lente dik-op op komst was en an je eigen molme botten merkte je hoe de zomer in ’t land begon te steken.

Links, in de glooiing, lee ’t dorp — zwarte, keduuke, omzwamde daakjes, schoorsteen-wratten dof en goor-bruin — ’n pleisterwitting ’r tussehen sn de kegel van den toren, niet afgebouwd, met ’n groenverweerd doodemans-kruisje...

As ’r niet op de erf van den „Schele” ’n bord had gestaan, vief