Open brief aan een dief (serie Heijermans' Camera)

21

kwelling van ’n rond je ooren musiceerende en je huid mishandelende Steekmug, pleeg je geen stenographische aantee-keningen onder ’t dek te maken! — zoo ongeveer keuvelde ik ’r op los. Soms, wrevelig-vermoeid, met meer aandacht voor de schoone en cerebrale theorie dan voor de minder idyllische werkelijkheid, gal ’k mezelf ’n malschen tik ter plaatse, waar ’n nieuwe haard-van-jeuking dreigde te ontstaan en ’k deed m’n wankel-moedigen aard dan vele verwijten — soms, als ’n klassiek Christen (zijn dit niet de waarachtige heroën, die we thans nog benijden?) voelde ’k ’t gezoem vlak bij m’n schedel — en bewoog niet — voelde ’t neerstrijken op m’n voorhoofd — en bewoog niet — voelde den langzaam-zuigenden steek — en bewoog niet —r- voelde de fel-vinnige branding — en bewoog niet. Vloog ze weer rond, misschien zelf verbaasd over de lijdzaamheid bij ’n niet ingeslapen mede-dier, dan lag ’t me op de lippen, om ’r te vragen of ze wel-verzadigd was — of ’k ’r nog eens kon dienen — en of ze eindelijk zoo goedertierend wou zijn me met m’n droomen en bladders alleen te laten... Ze vertikte ’t laatste, ’t Lichtend Kiek-klokje wees twee uur, half drie, drie uur — de uitgehongerde Culex cantans ontbeet, lunchte, middagmaalde, soupeerde en herhaalde ’t nog vele malen. Toen, met den glimlach van ’n man, die ’n zelf-overwinning behaald heeft, stond ’k op, om m’n wonden met wat véritable Eau de Cologne van Boldoot te betten en keek vergenoegd naar den avondhemel, ’t Maantje dreef tusschen indigo-donkere wolkjes — dan ’n zwaarmoedig-blauwe heuveling — dan ’n zilverwit-zonne-land — dan ’n vertroebeld-paarse, groteske dreig-kop met ’n vervloeienden, lila-schuimenden achtergrond — dan ’n teer-golvende sneeuw-bedding...

Er zilverde al ergens ’t geluid van ’n vogel en in ’t zangerig-ijl geruisch van de blaren leek de breede adem der dichtbije zee te gaan.

„Het is ’n gratie en ’n vreugde te leven”, zei ’k tot mezelf met ’t evenwicht van ’n man, die, al was ’t ook maar ’n kleinigheid voor ’n ander dien dag had gedaan: „het is ’n genot en we kunnen niet dankbaar genoeg zijn, dat we met ons beetje vergankelijkheid tot het groote, majestueuze Complex behooren..