Open brief aan een dief (serie Heijermans' Camera)

22

Weer in het kreunend ledikant lei ’k nog even wakker — met de prettige aanvoeling, dat ’k niet volslagen eenzaam in ’t kamer-vierkant ademde — dat ’n goed-doorvoed mede-dier zich met zekere mate van dankbaarheid in m’n dadelijke nabijheid bevond — ik zag haar zelfs ’n oogenblik in ’n aan den slaap voorafgaand visioen: zoo groot en zwaar-gebouwd als ’n mensch, met vleugels in plaats armen en met ’n slurf als van ’n olifant... En de oude zotternij drong zich aan me op, dat er geen hevig verschil tusschen ons bestond — tusschen de Culex cantans en ’t tijdsverschijnseltje Homo sapiens, verzot op gezwam...

’s Morgens zat ze op den spiegel, ’t achterlijf rood en dik. En ’k liet haar na den volbrachten nacht-arbeid rustig slapen.