Open brief aan een dief (serie Heijermans' Camera)

20

Kiek) z’n bloed met vijf venijnige tasters geslurpt had, niet naar de andere, veel-belovende wereld wilde helpen. Het was ’n stemming van Tolstojaansche overgave — ’n schijnbaar geval van monsterachtige braafheid... Als ’n mede-beest om in de nomenclatuur der charmante dame te volharden, me waarlijk hindert, sta ’k niet in voor m’n zachtmoedigheid — ’n blauw oog kan door ’n hyper-beschaafden gemoedstoestand veroorzaakt worden —: was ’k in dien zwoelen zomernacht ziekelijkgevoelig — was ’k door oververmoeidheid beneden de meest decadente sfeer?... Ik durf er haast geen verklaring van te geven...

Ik herinner me alleen, en dit met stelligheid, dat ’k in momenten van rust, terwijl m’n handen brandden of ’k in brandnetels gegrepen had, glimlachend achterover lei en ’t kamerdonker, ’t kamer-vierkant als ’n eenigszins grappig aandoende ruimte zag — ’n goedige kooi met ’n man en ’n dier.

„We zijn, vriendin”, mijmerde ’k stompzinnig of geëxalteerd: „met z’n tweetjes alleen — jij en ik. Ik doe jou niets, maar m’n stamgenooten hebben ’n rancune tegen je. Waarom zou ’t vannacht niet eens jóuw beurt zijn? Je ben ’n prachtdier met je steeksnuit, je vijf tasters, je boven- en onderkaak en je zachte onderlip. Van den wind kun je niet leven en zoo je niet voelde, dat het je recht was mijn bloed te drinken, zou je het niet doen. Je ben geschapen als ik — naar men zegt: jij en ik op den zesden dag der Creatie — en je kunt niet ontkomen aan je destinatie om ’n driehonderd eieren te leggen. Zonder behoorlijke voeding gaat ’t niet. En dus mag ik (intelligent beest) niet recalcitrant zijn en je mijn aandeel voeding onthouden. Ook past het mij allerminst, om te beoordeelen of jij nut sticht en in welk nuttigheids-verband je tot de Schepping staat. Je ben ’r nu eenmaal, zooals ik ’r ben. Je eet, omdat je moet eten, gelijk ik ’t doe, elk uur, dat ik er behoefte aan heb, zonder te wikken wat ik met m’n tanden verniel. Profiteer van m’n bezadigd-wijsgeerige of onzinnige stemming — neem zooveel roode en witte bloedlichaampjes tot je als je kan stouwen, maar laat de vivisectie niet te lang duren, want eenmaal ingeslapen, zou ’k tot voor jou noodlottige reflex-gebaren van verweer kunnen overgaan!”

Zoo ongeveer —: wakker liggend met de niet eindigende