Open brief aan een dief (serie Heijermans' Camera)

i8

„het ga je verder voortreffelijk op je bloeddorstigen levensweg! Herneem je vrijheid en wees voorzichtig bij je avonturen, want er zijn weinig gekken als ik, die respect voor ’t leven van ’n ander beest hebben!... Vaarwel, vriendin en geenszins au revoir!” Tegelijk trok ik de Kennisgeving voomoemd van onder ’t waterglas, zag hoe ’n grijs stipje behendig-snel uit de gevangenis vluchtte, maar nog vóór ’k ’t gordijn kon laten zakken, schoof de schalk de kamer weer in, raak op ’t licht van de electrische lamp toe, en toen ’k haar trachtte te grijpen was ze zoo meesterlijk verdwenen, dat ze met geen reeds eenigszins kippige Falk-land-oogen op ’t bloemetjesbehang te ontdekken viel. Met berusting tegenover dit betrekkelijk weinig fair play, knipte ’k ’t licht uit en kroop onder ’t dek. M’n boven-buurman snurkte met de gematigdheid van ’n vermoeid doch verkouden tijdgenoot — overigens was ’t de rust van ’n broeiend-lauwen zomernacht. En ’k zou, even vermoeid en even verkouden, vermoedelijk z’n voorbeeld behagelijk gevolgd hebben, als m’n ontvluchte Culex cantans geen irriteerend zoemlied dicht in de buurt van m’n onbeschermd hoofd hadde ingezet. Waarlijk onnoozel lag ’k ’n poos met open oogen. ’t Gezond verstand zei, dat je ook je oogen kon sluiten, maar men pleegt als bewust-geworden mensch meerdere dwaasheden te begaan — en men voelt zich nu eenmaal veiliger bij waarachtig gevaar, wanneer men ijverig spiedt. De smakker, ’n paar maal verjaagd, zong nu ’r solo in de buurt van m’n lichtend, uitnemend Kiek-klokje, geschenk van ’n besten kerel, die me joviaal had gezegd: „Samuel, met dit klokje op je nachtkastje kan je ten allen tijde in ’t donker zien hoe laat ’t is!...” „Ik hoef ’s nachts niet te weten aan welk uur we houden,” had ik geantwoord: „want in m’n bedje slaap ik!.. Het was de tweede nacht na de vriendschappelijke daad van 't kostelijk geschenk en ’k sliep geenszins door ’t vinnig gezoem van de Steekmug, wier leven ik gespaard had. Nu troostten de lichtende wijzers op de lichtende wijzerplaat, dat ’t nog zéér vroeg was, amper kwart-over-elven, en terwijl de adem door m’n neusgaten snoof, en m’n arm bij herhaling rond m’n hoofd zwaaide om der bezoekster aan te zeggen, dat ’k op m’n q u i v i v e bleef, glimlachte ’k dankbaar om ’t cadeau, dat me zoo onverwacht te