Open brief aan een dief (serie Heijermans' Camera)

17

enz. — het lijkt me correcter met ’n dor „enz.” te besluiten, dan ’n niemand regardeerende inventaris van nachtelijke voorbereidselen salve errare et ommissione op te maken — overdacht ’k voor de oneindigste maal hoe onpeilbaar, duizelingwekkend en enorm de Wonderen-afgrond is, waarlangs ons fossiel quantum leven beweegt. Tegen den tijd dat de herfstblaren vallen, koortst je bestaan weer voort in ’t onwezenlijk, anti-natuurlijk Ding, dat Groote-stad heet, ga je op en verdwijn je in ’t gekrioel van men-schen, huizen, straten: waarom je in de paar weken van vrijheid-in-’t-Groen niet als ’n in volste fantasie spelend kind aan ’t superbe, mateloos Spel van de Natuur over te geven? Vanmiddag bij ’t wandelen buiten, streek ’n Onze-lieve-Heers-beestje, aangedragen door den Zuiden wind op m’n schouder neer, ’n zeven-stippelig, met menieroode, van voren witte dekschilden — wel ’n half uur bleef ik z’n rossinant — en toen-ie me in den steek liet voor ’n uitstap naar ’n jongen, den, kuierde ’k voort met de stellige sensatie, dat-ie wèl zoo belangwekkend was als ’n gros kakelende, in-zich-zelf-geloovende tijdgenooten. En de Steekmug, onder ’t waterglas, soms tegen de glas-koepeling op-gonzend, dan weer bedrukt neerstrijkend op de Kennisgeving van den Ontvanger der Directe Belastingen, leek me in de kamerstilte — de voorbeeldig-ongekende om elf uur ’s nachts! — ’n vriendelijk, merkwaardig bezoeker, die op haar tochten meer en meer-afwijkends gezien had dan de brave Samuel Falkland, die als ’n malloot z’n tanden poetste voor-ie in z’n gestadig-kreunend ledikantje stapte. Indien gij Lezer, te dezer hoogte van schets, de intelligente opmerking maakt, dat ik in herhalingen verval en ijselijk zwam: ik heb u dadelijk bij het begin van m’n Nocturne eerlijk gewaarschuwd dat ik zóu zwammen — en dat niets me hiervan vandaag kan weerhouden... Er stijgt geen levens-gebeuren boven het levens-gezwam, het lekker-rustige en bezadigde na ’n nacht vol verwerpelijken wrevel...

„Het ga je wel, vriendin”, sprak ik het wijfje Culex toe, terwijl de Falklandsche spillebeenen den tocht op ’t buitenbalkonnetje doorstonden en ’t Falklandsch flanelletje ais ’n bol-geslagen fokzeil in den zomerscher. avondwind omhoog spande: