Dodinette (serie Heijermans' Camera)

9

chocola mee voor ’n pop!... Ze dekt voor ’n pop!... Ze zit in d’r nachtpon met de pop op ’r schoot! ... Ze proeft of de pap niet te warm is voor de pop!... Ze loopt ’r mee in d’r armen!... En bij dat meer-as-krank-zinnige voor ’n vrouw op die leeftijd, zit de man toe te kijken en noemt de pop „My little darling!”... En wat de deur dicht doet: nou wil ze ineens dat ’k voor drie zal dekken!... Zijn ze stapel, die twee?... Benne ze rijp voor ’t dolhuis, hij en zij?...”

Thans je sterk-riekend eitje pellend, keek je met auteursgepeins voor je uit. En omdat ’n auteur ’n tijds-of mode-verschijnsel met veel lieve, zekere, met glimlachjes weggedoezelde, zelden overschuimende, maar altijd latente zelfbewustheid en zelfoverschatting is, bracht je de historie als ’n handig detective in roman-aangelegenheden thuis, ’n Huwelijksverwikkeling... ’n Herinnering aan ’n gestorven kind... ’n Pop, die op d&t kind geleek... ’n Pathologisch geval van ouder-verdriet... Iets van sentimentaliteit en hyper-gevoelig-heid... Prachtnovelle voor ’n lang-doode literatuur-periode...

,,’k Zou,” meende je wijs, en in je superioriteit bekeek je glimlachend de hospita, die voor je ontbijttafel stond met ’n onthutsing op ’r gezicht of ’r minstens ’n inbraak met moord naastan plaats had gehad: „.. .’k zou me ’r niet zoo druk om maken... Ik heb ’t bij menschen gezien, dat ze jaren en jaren ’n handschoen of ’n stuk speelgoed of ’n stoel van ’n dóóde als ’n heilig aandenken bewaarden... Die van benejen zullen ook zoo iets hebben... En dat moet je ’n beetje „aardig” behandelen, mevrouw...”

„Nee hoor,” ontkende ze: „die zijn gek, zoo zeker as tweemaal twee vier... Want ze het de pop eerst gekocht nci ’t overlijjen van me zuster — na ’t overlijjen ... ’t Is ’n splinternieuwe ...”

Je zat weer alleen voor je ontbijt en las je krajit.